Immanuel Rafael Fiausch
Kościoły zielonoświątkowe, które powstały tuż przed lub w trakcie austrofaszyzmu, w początkowym okresie swojego istnienia doświadczyły surowych represji, co często powodowało, że obiecujące początki zamierały w niewielkich grupach. Odczuwały one silną presję ze strony państwa korporacyjnego, reżimu nazistowskiego oraz skutki wojny. W związku z tym zdystansowały się od podstawowych elementów teologii zielonoświątkowej (mówienie językami, entuzjastyczny styl kazań) i dostosowały swoją nazwę, aby uzyskać tolerancję ze strony państwa. Aby nie narażać własnego życia, nie sprzeciwiali się publicznie antysemityzmowi, ale działali tu i ówdzie w tajemnicy. Nie odcięli się jednak od judeochrześcijańskiej „siostrzanej wspólnoty' w Wiedniu. Zapewnili jej współpracę i przyjaźń pomimo trudnych czasów II wojny światowej. W oparciu o to historyczne dziedzictwo apeluję o obronę prześladowanych i wolność wyznania oraz o błogosławieństwo dla narodu żydowskiego. Niniejsze opracowanie jest poświęcone chrześcijanom (zgodnie z zapisami niniejszej pracy), którzy w czasach nazizmu pomagali Żydom, ale także wszystkim zamordowanym Żydom, którym nie udzielono wystarczającej pomocy.