Hydrożele w stomatologii

Choroby jamy ustnej, charakteryzujące się infekcjami mikrobiologicznymi, stanami zapalnymi i niszczeniem tkanek, pozostają globalnym wyzwaniem zdrowotnym. Pomimo postępów w medycynie stomatologicznej, istniejące materiały ograniczają skuteczne leczenie i regenerację tkanek. Biomateriały ewoluowały od pasywnych struktur do bioaktywnych materiałów, które przywracają funkcje jamy ustnej. Wśród nich hydrożele wyróżniają się biokompatybilnością, porowatością i lepkosprężystością, naśladując macierz pozakomórkową w celu wspierania przyczepiania, proliferacji i różnicowania komórek.Od czasu pierwszych wzmianek w 1894 roku, hydrożele przeszły znaczną ewolucję. Pierwszy syntetyczny hydrożel, polihydroksyetylometakrylan (pHEMA), pojawił się w 1960 roku. Później badania rozszerzyły się na inteligentne hydrożele reagujące na bodźce, hydrożele do wstrzykiwania w celu dostarczania leków i superporowate hydrożele do szybkiego wchłaniania. Najnowsze hydrożele DNA integrują programowalność molekularną w celu precyzyjnego wykorzystania biomedycznego. Innowacje te zwiększają rolę hydrożeli w dostarczaniu leków, biosensingu i medycynie regeneracyjnej, rewolucjonizując leczenie jamy ustnej i twarzoczaszki. Ich zdolność adaptacji sprawia, że stają się kluczowymi materiałami w nowoczesnych badaniach nad biomateriałami stomatologicznymi.