Cofający się potop Noego jako czynnik wyzwalający rozprzestrzenianie się dna morskiego

Książka ta dowodzi, że prawie cały neoproterozoiczny i fanerozoiczny zapis geologiczny został w jakiś sposób dotknięty przez Potop Noego i jego następstwa. Opisy formacji w kluczowych regionach zostały skorelowane w porządku stratygraficznym z etapami historycznymi widocznymi w zapisie Księgi Rodzaju. Umożliwiło to opracowanie nowego biblijnego modelu historii geologicznej młodej Ziemi, obejmującego cofanie się wód i fazy wysychania w roku potopu. Niezwykłe jest to, że początkowy rozpad kontynentów rozpoczął się w triasie i że zbiegło się to z czasem znacznego obniżenia poziomu morza i powszechnego wysychania kontynentów. Cofająca się woda morska wprowadzona do górnej części płaszcza przez strefy rozdrobnione fontannami potopu drastycznie obniżyłaby temperaturę topnienia i lepkość krzemianów płaszcza, co doprowadziłoby do rozpadu superkontynentu i rozprzestrzeniania się dna morskiego w mezozoiku i kenozoiku.